REBECCA: Konceptualno i estetski zanimljiv, no nezreo remake originala
Najnoviji Netflixov uradak, film nastao pod redateljskom palicom Bena Wheatleya, redatelja kritički priznatih nezavisnih filmova kojima je zajednička karakteristika prolaženje ispod radara poput filmova „High-Rise“ (2015.), „A Field in England“ (2013.) te mnogi drugi, remake je kultnog filma iz 1940. godine. Kratki podsjetnik; „Rebecca“ (1940.) režirana od strane renomiranog redatelja Alfreda Hitchcocka po uzoru na roman Daphne du Maurier, a čije glavne uloge tumače Laurence Olivier i Joan Fontaine, osim što je ovjenčan dvama Oscarima (onaj za najbolji film te najbolju kinematografiju), jednako tako uvršten je i na popis IMDb-ovih 250 najboljih filmova svih vremena. Njegov ovogodišnji sljedbenik imao je veliki zadatak pred sobom; očuvati dignitet i respektabilitet originala, a jednako tako donijeti novitete i adaptirati se modernoj publici.
Spoj dviju strana
Radnja filma vodi nas u Monaco, točnije u Monte Carlo, gdje nas upoznaje s mladom neimenovanom sluškinjom (Lily James) koja radi za malicioznu gospođu Van Hopper. Prilikom svoje ekskurzije u monačkom gradiću, sluškinja upoznaje introvertiranog samozatajnog pripadnika više klase, Maximea de Wintera (Armie Hammer) s kojim ostvari interakciju na višoj razini od one koje je očekivala, konkluzirajući svoje putovanje ženidbom za bogatog Engleza.
Zajedno s njim odlazi na njegovo imanje Manderley koju vodi jednako tako enigmatična gospođa Danvers (tumači ju glumačka veteranka Kristin Scott Thomas), velebnu kuću ispunjenu mnogobrojnim slugama i sluškinjama gdje se neko vrijeme pokušava adaptirati činjenici da, osim što je sada krasi prezime Winter, jednako tako više nije pripadnik te iste klase. Međutim, unatoč ushićenosti mlade dame prouzrokovanoj novim životom kakav je priželjkivala, prolaskom vremena, počinje se sve više osjećati na imanju kao persona non grata čime njezin prvotno utopijski svijet polako prelazi u distopijski, pridajući važnost činjenici da se u zidovima kuće duboko urezao osjećaj melankolije za Maximovom bivšom ženom Rebeccom čija smrt ostaje obavijena misterijom.
Snovito, ali nedorečeno
Remake originala krase određeni pozitivni segmenti koji su vizualno zanimljivi kao što su sama estetska sfera filma gdje pojedini blokovi scena djeluju kao prolaženje kroz san koji djeluje kao da je preuzet iz de la Barcine drame „Život je san“. S druge strane, „Rebecca“ se može smatrati kao nedovoljno zreo pokušaj repliciranja du Maurierinog romana. Prvenstveno su to likovi čija karakterizacija je, moglo bi se reći infantilna, čak konfuzna i prilično jednodimenzionalna. Ponajviše se to odnosi na lik gospođe Danvers čija razmišljanja i djelovanja djeluju nesinkronizirano, a njezine motivacije za određene postupke ostavljaju dojam scenarističkog nepoimanja ljudske psihologije.
Jednako tako i lik same protagonistice izrazito je nejasan, čak i poguban, dok Hammerova realizacija prigušeno impulzivnog aristokrata ostaje jedno od rijetkih pozitivnih stavki cijelog filma. Treba spomenuti i samu radnju, koja unatoč dobro postignutom anksioznom i grotesknom ambijentu, nedovoljno je dorečena i pati od nedostatka dinamičnosti i originalnosti.
Nedostatak maštovitosti
„Rebecca“, u konkluziji, film je nedovoljno vrijedan gledateljeve pozornosti s obzirom na slabu interpretaciju gotičkog romana, naivne i amorfne realizacije inače kompleksnih likova (s izuzetkom Armie Hammerovog uprizorenja) te nedovoljno maštovitih elemenata koji dodatno udaljuju ovaj remake od unikatnosti i tehničke usavršenosti. Unatoč bogatoj literaturnoj podlozi i izvrsnom prethodnom uzoru, „Rebecca“ nije uspjela dostići potrebnu kompleksnost i zaokruženu priču. Svejedno, filmska preporuka stoji za svakog obožavatelja du Maurierinog romana, odnosno, filmskog fanatika koji želi upotpuniti svoju kolekciju odgledanih filmova.
